Skutkiem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Tranzakcja tego typu, nazywana jest zresztą nie z rzadka w języku potocznym jako „sprzedaż wierzytelności” albo „sprzedaż długu”, jest w swej istocie umową rozporządzającą, podobną do umowy przenoszącej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki związek się odbywa pomiędzy przelewem (umową przelewu) a umowami, celującymi w utworzenie obowiązku do jego dokonania? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako regułę dla umów zobowiązujących do wykonania przelewu, podążając za zasadami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Dowodem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Przedstawione tam umowy (lista jest otwarta) przenoszą wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), jeśli inaczej nie nakazują przepisy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony umowy.
Tzw. samoistna umowa przelewu jest natomiast unormowana w paragrafie drugim wspomnianego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej zawartej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) albo do zobowiązań powstałych z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nazwał go przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, że przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) o ile istnieje wyżej wypisane wcześniejsze zobowiązanie .